به بهانه‌ی غرغر پرنده‌ی آهنی در آسمان
جمعه, ۲۵ ارديبهشت ۱۳۹۴، ۰۶:۲۸ ق.ظ
آرزوی پرواز برای انسان هنوز هم جذاب و رویایی است
بچه که بودم می‌خواستم خلبان بشم، و واقعا می‌خواستم. اما حیف که نرفتم دنبالش. الان با هر بار شنیدن صدای گوش‌خراش هواپیماها در آسمان حسرتی درونم روشن و تازه می‌شه.
انسان نیاز داره که به علایقش بپردازه، و برای رسیدن به علایقش هزینه کنه و سختی بکشه! اون سختی‌ها لذت‌بخش هستند. در عین اینکه ممکنه باعث خستگی بشن و گاهی طاقت‌فرسا باشن اما همین که در جهتی درست هستند باعث سرزندگی و طراوت روحیه انسان می‌شن. فک می‌کنم خدا هم توی اون آیه معروف ان مع العسر .... همین نظرو داشته :)
نپرداختن به علایق ممکنه با راحتی همراه باشه، سختی خاصی رو متوجه انسان نکنه اما همین حسرتی که با یادآوری علایقش به اون دچار می‌شه از هر سختی بیش‌تر باعث فرسودگی انسان می‌شه.
رفتم دنبال علاقه ی شدیدی قلبیم در درس...الحمدلله، اما دارم مسیرو عوض می کنم!